Psikolog Leyla Navaro’nun ‘Gerçekten Beni Duyuyor Musun?’ isimli kitabında bu hususlar şöyle sıralanıyor:
1- Çocuğa acıkma duygusu bahşedilmelidir. Böylece acıkmadan yemek değil de acıkarak yemenin olağanüstü keyfi sunulmuş olur. Oysa ebeveynin karar verdiği zaman ve karar verdiği miktarda yeme ısrarı çocuğun bünyesiyle yabancılaşmasına neden olur.
2- Yemek zorlamaları, anneyle çocuk arasında bir güç kavgasının başlamasına neden olur. Çocuğu istemediği, yapamayacağı bir şeye zorlayan bir ebeveynle, buna direnen bir çocuğun klasik çatışmasıdır bu! Çocukta yemeğe karşı bir isteksizlik yarattığı gibi, yemek zamanlarının her iki taraf için de bir kabusa dönüşmesine sebep olur.
3- Yemek yedirmek ve çocuğun istenileni yemesini sağlamak ille de iyi ebeveynlik demek değildir. Özellikle iyi yemek yemesini sağlamak amacıyla, kendi kendine yiyebilecek çocuğa kaşık kaşık yemek yedirmek hem çocuğa hem anneye verilebilecek en büyük cezalardandır.
4- Pek çok genç anne, anneliğini bu alanda kanıtlamaya çalışarak hem kendini hem de çocuğunu zora koşar. Çocuğun peşinden tabak ve kaşıkla saatlerce dolaşan, yemek yemesi için masallar okuyan, televizyon karşısında çocuğun ağzına yemek tıkıştırıp duran anneler çocuklarına kötü yemek alışkanlıkları sunmaktadır.
5- Temelde, önemli ve gerçek bir hastalık kaygısı olmadığı sürece, çocuğun yemek problemi aslında annenin yarattığı bir problemdir. Annenin ‘iyi anne’ olma adına kendini koştuğu veya çevresince koşturulduğu bir sorun kaynağıdır bu.
6- Çocuklar zorlanmadığı sürece, bünyelerinin ihtiyaçlarını duymaya, midelerinin acıkma sinyallerini algılamaya ve ihtiyaçları olan yemeği talep etmeye yatkındır. Bunun için öncelikle annenin, çocuğun algılarına güvenmesi ve kulak vermesi gerekir. Ama aynı zamanda da, annenin, anneliğini yemek yedirme alanında kanıtlamaya çalışmaması çok önemlidir.